Wskaźniki

Im bardziej zaglądał do środka,
tym bardziej nic tam nie było.

A. A. Milne „Kubuś Puchatek”

Dwa poprzednie rozdziały upłynęły nam na poznawaniu różnorodnych aspektów programowania obiektowego. Nawet teraz, w kilkanaście lat po powstaniu, jest ona czasem uważana może nie za awangardę, ale poważną nowość i „odstępstwo” od „klasycznych” reguł programowania.

Takie opinie, pojawiające się oczywiście coraz rzadziej, są po części echem dawnej popularności języka C. Fakt, że C++ zachowuje wszystkie właściwości swego poprzednika, zdaje się usprawiedliwać podejście, iż są one ważniejsze i bardziej znaczące niż „dodatki” wprowadzone wraz z dwoma plusami w nazwie języka. Do owych „dodatków” ma rzecz jasna należeć programowanie obiektowe.

Sprawia to, że ogromna większość kursów i podręczników języka C++ jest usystematyzowana wedle osobliwej zasady. Otóż mówi ona, że najpierw należy wyłożyć wszystkie zagadnienia związane z C, a dopiero potem zająć się „nowinkami”, w które został wyposażony jego następca.

Zastanawiając się nad tym bliżej, można nieomal nabrać wątpliwości, czy w ten sposób nadal uczymy się przede wszystkim programowania, czy może bardziej zajmują nas już kwestie formalne danego języka? Jeżeli nawet nie odnosimy takiego wrażenia, to nietrudno znaleźć szczęśliwsze i bardziej naturalne drogi poznania tajników kodowania.

Pamiętajmy, że programowanie jest raczej praktyczną dziedziną informatyki, a jego nauka jest w dużej mierze zdobywaniem umiejętności, a nie tylko samej wiedzy. Dlatego też wymaga ona mniej teoretycznego nastawienia, a więcej wytrwałości w osiąganiu coraz lepszego „wtajemniczenia” w zagadnienia programistyczne. Naturalną koleją rzeczy jest więc uszeregowanie tych zagadnień według wzrastającego poziomu trudności czy też ze względu na ich większą lub mniejszą użyteczność praktyczną.

Takie też założenie przyjąłem w tym kursie. Nie chcę sobie jednak robić autoreklamy twierdząc, że jest on „inny niż wszystkie” pozostałe; mam nawet nadzieję, że to określenie jest całkowitą nieprawdą i że istnieje jeszcze mnóstwo innych publikacji, których autorzy skupili się głównie na nauczaniu programowania, a nie na opisywaniu języków programowania.

Zatem zgodnie z powyższą tezą kwestie programowania obiektowego, jako niezwykle ważne same w sobie, wprowadziłem tak wcześnie jak to tylko było możliwe - nie przywiązując wagi to faktu, czy są one właściwe jeszcze językowi C, czy może już C++. Bardziej liczyła się bowiem ich rzeczywista przydatność.

Na tej samej zasadzie opieram się także teraz, gdy przyszedł czas na szczegółowe omówienie wskaźników. To również ważne zagadnienie, którego geneza nie wydaje się wcale tak bardzo istotna. Najważniejsze, iż są one częścią języka C++, w dodatku jedną z kluczowych - chociaż może nie najprostszych. Umiejętność właściwego posługiwania się wskaźnikami oraz pamięcią operacyjną jest więc niebagatelna dla programisty C++.

Opanowaniu przez ciebie tej umiejętności został poświęcony cały niniejszy rozdział. Możesz więc do woli z niego korzystać :)

Ku pamięci Karol Kuczmarski (Xion)
Wskaźniki na zmienne Karol Kuczmarski (Xion)
Wskaźniki do funkcji Karol Kuczmarski (Xion)
Podsumowanie Karol Kuczmarski (Xion)